Dat er in New Orleans veel muzikanten wonen is een understatement. In Deslonde Street vind je het gerieflijk huis van Sam Doores. Sam is, hoe kan het ook anders, muzikant. En samen met zijn kameraad Riley Downing vormt hij sinds 2010 The Tumbleweeds. In 2012 brachten ze hun debuutplaat "Holy Cross Blues" uit. Ze mochten de baan op met Alabama Shakes en Michael Kiwanuka. Niet veel later ontdekten ze dat de naam The Tumbleweeds al ingenomen was. Dus doopten ze zich om tot The Deslondes, vernoemd naar de straat waar ze voor het eerst samen songs schreven, repeteerden en opnamen.

Hun verhaal begint op de middelbare school waar Sam Doores en Cameron Snyder elkaar kenden en besloten te stoppen met studeren om muzikant te worden. Ze trekken rond met 'The Broken Wing Routine' band en belanden in Okemah, OK, op het 'Woody Guthrie Folk Festival'. Tijdens dit festival ontmoeten ze gelijkgezinden als zanger / gitarist Riley Downing en bassist Dan Cutler. Als de 'Broken Wing Routine' split, trekken Doores en Cutler naar New Orléans en richten er 'The Tumbleweeds' op. In die periode speelt Snyder ook nog met 'The Longtime Goners' en ontmoet hij John James Tourville, die viool en pedal steel speelt. The Deslondes zijn dus een vervolg van The Tumbleweeds, een project dat in 2010 opgezet is, en van wie hun titelloos debuut in 2015 verscheen bij New West Records, met als producer Andrija Tokic. Op deze plaat hoorden we vooral heel swingende New Orleans-muziek met een flinke scheut country, maar ook hints naar de rock ’n’ roll van de oude Sun-platen, de soul van Stax en de gospel van The Staple Singers. Na het sterke "Hurry Home" uit 2017 nam het vijftal een pauze, al bleven ze als individuen productief: Sam Doores bracht een titelloos solodebuut uit, terwijl Downing een eigen debuut uitbracht, "Start it Over". Maar in 2021 veranderde er iets, en fiddle / steelspeler John James deed een voorstel om weer bij elkaar te komen en muziek te maken. En dus nu zeven jaar na hun debuut mogen hun fans zich verheugen in een rijke collectie ijzersterke nieuwe liedjes, op "Ways & Means".

"I guess I'm all in / I always have been" zingt Riley Downing op "Good to Go", hij klinkt trots en is hoorbaar klaar voor alles. Hij vertelt ons een verhaal over achtertuinen en kroegen, en je vraagt je af of hij ervoor gekozen heeft zo te leven. Het is duidelijk dat hij gewoon heeft bedacht dat dit de plek is waar hij en zijn groep kunnen doen waar ze goed in zijn. Het nummer heeft een blues twist, en is dan ook meteen een meezinger, en de akoestische tint voegt stabiliteit en een geweldig geluid toe. De zang is niet diep geworteld, maar duidelijk genoeg om gehoord te worden. Verder de plaat nemen Downing, Doores en Dan Cutler de lead vocals op zich, en ze wisselen elkaar consequent af gedurende het album. Daardoor heeft de plaat een ingesleten familiegevoel. Elke speler kent zijn rol en lijkt precies te weten wanneer hij de spotlight moet nemen en afstaan. De band produceerde het album wederom samen met Andrija Tokic in de Bomb Shelter in Nashville. Tokic, die ook begin dit jaar Ian Noe's briljante "River Fools and Mountain Saints" produceerde, drukt hier zijn stempel. Het geluid is evenwichtig en helder, met af en toe een filter van wazige tijdloosheid, vooral in de opening van "Wild Eden" en de dansende fluitpartijen van "Standing Still".

Hoewel fluiten en saxofoon welkome nieuwkomers zijn, blijft de band overal dicht bij de kern van hun kenmerkende geluid, dat de geluiden en texturen van gruizige Americana mengt met de ritmische ruggengraat van een R&B piano. Opvallend is dat ze voor het eerst een volledig drumstel hebben toegevoegd, waarbij percussionist Cameron Snyder de grooves van de band strakker dan ooit houdt. De beste nummers van het album komen meteen naar je toe. Sam Doores zingt met een oprechte mix van hoop en hulpeloosheid op "Five Year Plan", terwijl het aanstekelijke titelnummer binnenstormt als Dan Cutler met behulp van slimme woordspelingen ("you got your ways and means / you never say what you mean") een voormalige geliefde begint te beklagen. "Consider Me" blinkt uit met de akoestische gitaar, en het nummer is droeviger dan de meeste. Het regent en het is koud, terwijl de man zijn dromen uitspeelt. En de top 4 wordt afgesloten met het prachtige "South Dakota Wild One", een ode aan de muziek en de mensen die ervan houden. Toch zijn het de songs van Downing die het meest in het oog springen - het geluid van zijn grom omvat het best de geest van het album. Hoewel zijn set hier minder persoonlijk is dan op "Start it Over", maken de vragen waarover hij nadenkt in "Standing Still" (Stop and eject, I hope the parachute's been checked / Cause I wonder where you're gonna land this year) de noodzaak van thuis, familie en vaste grond duidelijk. Dit laatste is een countrynummer, met een pakkende backbeat, en de intelligente lyriek snijdt dan ook door met een betekenisvolle twist.

Als het album een grote tekortkoming heeft, is het misschien gewoon dat het te veel van het goede biedt. Om familie dichtbij elkaar te houden zijn vaak compromissen nodig, met "Ways and Means" rust de band op de kracht van hun eenheid en dwingt ze elkaar zelden om te experimenteren of dieper in te gaan op de vragen die de kern vormen van hun songs. Een gevolg hiervan is dat het voorlaatste paar liefdesliedjes: "Bound by Love" en "Sweet Release", bijna in elkaar overlopen. "Ways & Means" heeft gewoon een verzameling van goed doorwrochte songs, en het worden natuurlijke omhelzingen. De teksten zijn overwegend verhaalgedreven, wat in werkelijkheid een openbaring is, en ze beschikken over het soort kronieken dat diep ingaat op het dagelijkse leven en de strijd van het moderne Amerika. We vinden hier dan ook een onderstroom van melancholie, want hoop en dromen worden verpletterd door de manier waarop dit kolossale land wordt bestuurd, en dit album beschrijft dit op een eerlijke manier, een manier die we allemaal kunnen begrijpen. Er is hier geen pretentie, alleen integriteit en solidariteit.